Για προχωρημένους μόνο

Παρακαλώ όποιος γνωρίζει κάτι για τα παρακάτω δημιουργήματα (ποιος τα τραγουδάει ή οποιαδήποτε πληροφορία) βοηθήστε και μένα, με ενδιαφέρει:

-"Έλα να κάνουμε σεξ,
έλα να κάνουμε σεξ,
η αγάπη μας θα γίνει
ανοξείδωτο πυρέξ."

-"Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες"

-"λάιλάιλάιλάιλάιλουλουλού, λάιλάιλάιλάιλάισουρλουλού,αφότου γνώρισες εμένα, έπαψες ποια να'σαι παρθένα,γιατί εσύ έχεις ατού, με τύλιξες στην κουρελού"...

-"Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ."

-"Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα, μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα."

-"Αλλη ειναι η δουλειά του ναύτη κι άλλη του καντηλανάφτη.........ρεφρέν:Αντρα μου καντηλανάφτη αχ και να μοιαζες του ναύτη".

Μήπως να γίνω και εγώ στιχουργός?Το περίεργο είναι πώς δεν γίνανε σουξεδάκια...

Dear Μίμη

άκου πως έχουν τα πράγματα, ο Edward μου έκανε το πρώτο δώρο γενεθλείων. Έπιασε δουλειά νωρίς την Τρίτη προκειμένου από νωρίς να μου θυμήσει ότι δεν με ξέχασε...βέβαια ελπίζω να μην το παρακάνει αύριο γιατί μπορεί να είναι πολύ ρομαντικά ο εορτασμός δίπλα στο τζάκι και έξω να χιονίζει, όμως όπως και να το κάνουμε δεν είναι Αράχωβα εδώ και η παρέα μου δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε ο πρίγκιπας του παραμυθιού, οπότε ας αφήσουμε αυτό το σενάριο για άλλη φορά που θα το παίζω femme fatale.

To ζητούμενο είναι Μίμη μας ότι μεγαλώνουμε και μυαλό δεν βάζουμε. Αλλά και εσύ αδελφάκι μου δεν βοηθάς..μια κάτι τρελές ιδέες που κατεβάζεις, μια εγώ που έχω τα μυαλά πάνω από το κεφάλι μου δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Και σε ρωτάω μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε σύννεφο? Λοιπόν έχω μια ιδέα, θα αφήσουμε τις παπαριές περί αναθεωρήσεως του διαπροσωπικού μας συντάγματος και θα αφεθούμε για ένα εύλογο διάστημα στην ανωμαλία που μας διακατέχει. Εξάλλου ο χωρισμός μας θα ήταν κάτι σαν ο πόλεμος των Ρόουζ. Αλλά βρε αγάπη μου έχω να σου ζητήσω μια μικρή χαρούλα...πάψε να με ενοχλείς στο ύπνο μου, η φάση με τα πόδια και τα άλλα άσχετα με έχει κουράσει. Όμως..και θέλω να με προσέξεις εδώ..εκείνη τη συσκευή όπου μπορούσα να διακτινιστώ- θυμάσε που μου έφερες προχθές- άστην για μερικές μέρες...Και όχι φέτος δεν θέλω ούτε αποχυμωτή, ούτε κόκκινες ζαρτιέρες, φυσικά ούτε να σκεφτείς να μου πάρεις άλλα στεφάνια. Ξεκαρδιστήκαμε όλοι στα γέλια όταν μου έφερες εκείνο το χρυσό δάφνινο στεφάνι και καλά ως διακοσμητικό τοίχου...όλοι βέβαια καταλάβαμε το δούλεμα και τις μπηχτές για την μεγαλειότητα της προσωπικότητάς μου και έχουμε πολλές φωτογραφίες σε στυλ διονυσιακού παροξυσμού αλλά ως εκεί...φτάνει.

Λες να φωνάξουμε αύριο και τον Edward στην κοπή της τούρτας?Ξέρω πως έχει λίγο αιχμηρό humor και ώρες ώρες σου την σπάει αλλά είναι καλό παιδί..σκέψου το...

Με αγάπη

Pro

3 ώρες πριν

το εκτελεστικό απόσπασμα, πριν δoθεί το οκ και πατήσει ο κυριούλης με την μπλε γραβάτα το κόκκινο κουμπί και επέλθει το επιθυμητό τέλος (χωρίς άσπρο φως at the end of the tunnel) ένα στιχάκι έχει κολλήσει στο μυαλό μου:

But i can't help the feeling
i could blow through the ceiling
if i just turn and run..and it wears me out.

Ας αρχίσουμε την αποδόμηση

Το μεσημέρι το θερμόμετρο έδειχνε 37.5, το κεφάλι χόρευε σε ρυθμούς σάμπα, ένα ενοχλητικό φτέρνισμα δεν έλεγε να εκτονωθεί, τα μάτια μόνιμα δακρυσμένα και η μύτη ξεπουπουλιασμένη από τα πολλά χαρτομάντιλα. Αυτή ήταν η εικόνα μου σήμερα καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Το ερώτημα όμως που θέτω και πάνω στο οποίο οφείλουμε όλοι να προβληματιστούμε είναι τι συνεπάγεται το γυναικείο κάλλος; Γιατί δηλαδή πρέπει να παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα σε κοινωνικά στεγανά σχετικά με τη γυναικεία ομορφιά? Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η εικόνα που όλοι έχουμε σχηματίσει όσον αφορά την καλαισθησία είναι προ-παρακευασμένη, εκ των άνω κατευθυνόμενη και άκρως καταπιεστική για το άτομο? Γιατί όλους αυτούς τους κανόνες που προσδίδουν στο σώμα, στην εξωτερική μας εικόνα, αξία πρέπει να τους απορροφούμε; Γιατί πρέπει να μετατραπούμε όλοι σε καταπιεσμένες υποκειμενικότητες αυστηρά τοποθετημένες κάτω από τη ράβδο ενός κοινωνικού πρέπει, καταπνίγοντας την διαφορετικότητα; Γιατί δηλαδή η μυξούλα και η κόκκινη μύτη, τα πρησμένα ματάκια και το χαριτωμένο βυχαλάκι να μην είναι το αποκορύφωμα της θηλυκότητας;

"Αφού ο κόσμος παίρνει έναν παραληρηματικό δρόμο,

εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε μια παραληρηματική οπτική"

Jean Baudrillard

Kρασο-κατάληξη

Τετάρτη αργά το βράδυ και γυρνάω σπίτι μετά από επίμονη οινοποσία- το τι εφέ μου κάνει το κρασάκι μπόμπα δεν λέγεται! Αναφέρομαι βεβαίως βεβαίως στα κρασιά εκείνα made in Japan..και ενώ συνήθως τα συμπτώματα είναι ιδιαίτερα εμφανή κατά τη διάρκεια του σπορ και μετά κοιμάμαι σαν πουλάκι, αυτή τη φορά οι παρενέργειες άργησαν μια μέρα που λέει ο λόγος. Ενώ κοιμόταν ο μπεκρής μεζές (εγώ δηλαδή) ξυπνάει κατά τις 07:30 σαλταρισμένος. Με τρόμο ανακαλύπτω ότι στο όμορφο κρεβατάκι μου δεν ήμουν μόνη μου..και όχι δεν είχα μαζέψει κανέναν άσχετο από το προηγούμενο βράδυ (για τις κακιές γλώσσες το λεώ..χα,χα). Ανακαλύπτω έντρομη ότι τα παπλωματάκια μου σχηματίζανε στην ακρούλα μια νησίδα περίπου ενός μέτρου...τραβάω με άγχος το ένα πάπλωμα και συνειδητοποιώ ότι η προηγούμενη νησίδα ελαφρώς κουνήθηκε! Πανικός..αλλά διατηρώ την ψυχραιμία μου! Τραβάω λίγο και το άλλο πάπλωμα και τι να δώ? Πραγματικά όμως έλεος! Βλέπω ένα πόδι μαύρο (μόνο από το γόνατο και κάτω- χωρίς σώμα) και 5 μικρά δαχτυλάκια με χρυσαφί μανό να μου κάνουν τσαχπινιές! Χωρίς πλάκα τώρα! Σηκώνομαι από το κρεβάτι με γουρλωμένα μάτια ενώ παρακολουθώ το πόδι ελαφρώς να κινείται! Τα παίζω, βγαίνω από το δωμάτιο, κλείνω την πόρτα (μη φύγει το πόδι και ψάχνομαι μετά) και ξυπνάω την χαροκαμμένη μάνα δύο δωμάτιο παραπέρα. Η μάνα συνηθισμένη στις ανωμαλίες μου αλλά όχι ιδιαίτερα υποψιασμένη γι' αυτό που έψαχνα. Πάμε στο δωμάτιο, εγώ κρατώ κάποιες αποστάσεις (γιατί η επίθεση του μαύρου ποδιού με χρυσαφιά νύχια ήταν εντελώς spooky) και δίνω οδηγίες. Πρώτα τραβάμε το ένα πάπλωμα και σιγά σιγά το άλλο..με προσοχή...Το πόδι δεν το βρήκα η αλήθεια είναι αλλά φοβάμαι για σήμερα...είναι κουτοπόνηρα αυτά τα σύγχρονα πόδια, δεν ξέρεις καμιά φορά...

2006 day one

και όλη μέρα σερνόμουνα..
νύσταζα ανελέητα...
τρόμαζα τους ανθρώπους με τα λεγόμενά μου ..
ήρθα αντιμέτωπη με τις υποχρέωσεις μου...
κοιμήθηκα δύο ωρίτσες νωρίς το βράδυ και συνέχισα την κρεπάλη των ημερών τρώγοντας μια κρέπα...
πάω πάλι για ύπνο...

Nice...παραγωγική η πρωτοχρονιά!"Βloody Sunday"? Και αύριο Δευτέρα..