Προς κάποια αγαπημένα πρόσωπα

Είναι μερικές φορές που ο ήλιος φαίνεται να έχει δύσει ανάποδα και το ξημέρωμα απλά να σε βρίσκει με το κεφάλι να κοιτάει πεισματικά την πλάτη σου και να μη λέει να γυρίσει. Ο κόσμος να φαίνεται απειλητικά μεγάλος και εσύ να μην μπορείς να βρεις ένα σημείο αναφοράς μέσα του, να μην μπορείς να αγγίξεις τη στεριά όσο και να προσπαθείς. Ο κόσμος να φαίνεται ασφυκτικά μικρός, τα πάντα να σε πνίγουν, στα πάντα να βρίσκεις ένα κομμάτι του εαυτού σου και συνήθως εκείνο το απειροελάχιστο το οποίο προσπαθείς μετά μανίας να διαγράψεις. Είναι μερικές φορές που ο καθρέφτης έχει μετατραπεί στον χειρότερο εχθρό σου…Reflexion…ανάκλαση, αναδιπλασιασμός, διαίρεση του εαυτού ως προς το ίδιο του το είδωλο…με τη διαφορά ότι η αντανάκλαση έχει μετατραπεί στο χειρότερο εφιάλτη σου. Στα μάτια των άλλων να αντικρίζεις όλα τα ελαττώματά σου ορατά και μη, μια εικόνα την οποία από τη στιγμή που θα την απορροφήσεις από τα μάτια των άλλων να αποκρυσταλλώνεται στα δικά σου και δια μαγείας να αποκτά σάρκα και οστά…σε απορροφά και σε διαγράφει ...και ξαφνικά απλά να παίρνει τη μορφή σου…δεν είσαι ακριβώς εσύ αλλά οι φόβοι σου… γίνεσαι η αντανάκλαση του εαυτού σου…μέχρι να κοιταχτείς στα μάτια κάποιου άλλου και ξανά να αλλάξεις μορφή. Το πιο δυνατό σου όπλο να στρέφεται εναντίον σου και να ψάχνεις απεγνωσμένα ένα καταφατικό νεύμα, μια χειρονομία, κάτι που θα σε κάνει να ανακτήσεις τον έλεγχο επί του εαυτού σου. Οι επιλογές σου να μετατρέπονται σε ένα ειρωνικό παιχνίδι της μοίρας, χωρίς να πιστεύεις στη μοίρα…να εμφανίζονται ως νήματα της Fortuna, του αστάθμητου παράγοντα, του μη προβλέψιμου, χωρίς ποτέ σου εσύ να έχεις αισθανθεί ιδιαίτερα τυχερός…
Σε αυτές τις περιπτώσεις αρκεί να συλλέξεις το κουράγιο σου και να ρίξεις μια δεύτερη ματιά στον καθρέφτη σου, απομακρύνοντας το πέπλο της αυτό-ματαίωσης και απλά να προσπαθήσεις…μάλλον μόνο αυτό χρειάζεται…τα πάντα είναι παροδικές ψευδαισθήσεις τις οποίες πρέπει να ελέγξουμε και να τις αναγνωρίσουμε σε πραγματικό χρόνο και να απομακρυνθούμε από τη δυστυχία που επιφέρουν τα εναλλάξιμα σώματα…Θα βελτιωθούν τα πράγματα παιδιά…πάντα έτσι γίνεται!

Όταν ο πόνος πλάθει όνειρα

Προχθές: Μια γυναίκα γύρω στα 30, το πρόσωπό της ουδέτερο, τα χαρακτηριστικά της όχι ιδιαίτερα ευδιάκριτα σαν μια μικρή δίνη να είχε καλύψει τα μάτια, το στόμα της, τα ζυγωματικά της. Θυμάμαι την ταινία του Γούντυ Άλεν "Τεμαχίζοντας τον Χάρι" όπου ένας πρωταγωνιστής ήταν out of focus, κάπως έτσι φαινόταν και εκείνη. Η δίνη απομακρυνόταν μόνο και μόνο για να αποκαλύψει την αγωνία και τον πόνο της..δεν την άκουσα να μιλάει ούτε μια φορά, δεν χρειάστηκε... όλη της τη δύναμη την μάζεψε για να βγάλει μια κραυγή, μια κραυγή πόνου...

Χθες: Άντρας, μεσήλικας περίπου. Ήταν όλη μέρα στο γραφείο, η δουλειά τον είχε φέρει στα όρια της παράνοιας. Συνομιλούσε για ώρες με έναν συνάδελφό του...τον έβλεπες, εκεί που ήταν χαλαρός και μιλούσε σε ήπιους τόνους, σιγά σιγά άρχιζε να κοκκινίζει...ο τόνος της φωνής του γινόταν πιο οξύς και πιο επιτακτικός ώσπου άρχιζε να χάνει τον έλεγχο..το πρόσωπό του έπαιρνε μια άγρια όψη, κοκκίνιζε, σχεδόν άκουγες τους χτύπους της καρδιάς του..ο θυμός του μετατρεπόταν σε ένα διαπεραστικό πόνο, σαν γροθιά στο στομάχι...σαν κάτι να τον κλωτσούσε δυνατά στο στομάχι και μετά ......ερχόταν ξανά η ηρεμία και η γαλήνη....η λύτρωση...

Πονάω ρε γαμώτο......................................................................................................................... ....θα αρχίσω την επιθετική μέθοδο ..........καφές....ποτά...κτλ.............να δούμε ποιος θα νικήσει...............οφείλω να νικήσω, τα όνειρά μου πρέπει να ξαναβρούν τον χαμένο σουρεαλισμό τους....μια μικρή αδιαθεσία και ξαφνικά χάνεις τον ονειρικό προσανατολισμό σου...jamais!

Δεν έχω λόγια

να περιγράψω τη συναυλία των Antony and the Johnsons..ο δυνατός αέρας, η σπαρακτική φωνή του Antony, ο ήχος του βιολιού...μια καταθλιψούλα την πάθαμε και μας άρεσε πολύ...

"Hope there's someone
Who'll take care of me
When I die, will I go
Hope there's someone
Who'll set my heart free
Nice to hold when I'm tired
There's a ghost on the horizon
When I go to bed
How can I fall asleep at night
How will I rest my head
Oh I'm scared of the middle place
Between light and nowhere
I don't want to be the one
Left in there, left in there
There's a man on the horizon
Wish that I'd go to bed
If I fall to his feet tonight
Will allow rest my head
So here's hoping I will not drown
Or paralyze in light
And godsend I don't want to go
To the seal's watershed
Hope there's someone
Who'll take care of me
When I die, Will I go
Hope there's someone
Who'll set my heart free
Nice to hold when I'm tired"

αυτό, το Spiralling και το The lake με ισοπέδωσαν...και όχι μόνο εμένα φαντάζομαι..

(Joan as a policewoman ελαφρώς βαρεμάρα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Μύριζε μπάφο από μακριά η κατάσταση..

Από τα high lights της βραδιάς: μπαίναμε στο θέατρο, αρκετός κόσμος γενικά και ένας κύριος από τις καντίνες που ήταν τριγύρω φώναξε "ΣΑΤΑΝΑΔΕΣ" προς όλους εμάς (!)- υπάρχει και μια περιπτωσούλα βέβαια να το έλεγε μόνο σε μένα και την παρέα μου αλλά και αυτό περίεργο είναι...3 νορμάλ κοριτσάκια ήμασταν με χαρωπή διάθεση..den kserei.. )

Μας τα έκανε μούσκεμα

Τον Άντονυ ίσως και να τον δούμε την Τρίτη, αν δεν βρέχει πάλι δηλαδή. Μια βόλτα πάντως μέχρι το θέατρο Βράχων Κυριακή βράδυ μας χρειαζόταν δεν λέω...