Ας αρχίσουμε την αποδόμηση

Το μεσημέρι το θερμόμετρο έδειχνε 37.5, το κεφάλι χόρευε σε ρυθμούς σάμπα, ένα ενοχλητικό φτέρνισμα δεν έλεγε να εκτονωθεί, τα μάτια μόνιμα δακρυσμένα και η μύτη ξεπουπουλιασμένη από τα πολλά χαρτομάντιλα. Αυτή ήταν η εικόνα μου σήμερα καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Το ερώτημα όμως που θέτω και πάνω στο οποίο οφείλουμε όλοι να προβληματιστούμε είναι τι συνεπάγεται το γυναικείο κάλλος; Γιατί δηλαδή πρέπει να παραμένουμε εγκλωβισμένοι μέσα σε κοινωνικά στεγανά σχετικά με τη γυναικεία ομορφιά? Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η εικόνα που όλοι έχουμε σχηματίσει όσον αφορά την καλαισθησία είναι προ-παρακευασμένη, εκ των άνω κατευθυνόμενη και άκρως καταπιεστική για το άτομο? Γιατί όλους αυτούς τους κανόνες που προσδίδουν στο σώμα, στην εξωτερική μας εικόνα, αξία πρέπει να τους απορροφούμε; Γιατί πρέπει να μετατραπούμε όλοι σε καταπιεσμένες υποκειμενικότητες αυστηρά τοποθετημένες κάτω από τη ράβδο ενός κοινωνικού πρέπει, καταπνίγοντας την διαφορετικότητα; Γιατί δηλαδή η μυξούλα και η κόκκινη μύτη, τα πρησμένα ματάκια και το χαριτωμένο βυχαλάκι να μην είναι το αποκορύφωμα της θηλυκότητας;

"Αφού ο κόσμος παίρνει έναν παραληρηματικό δρόμο,

εμείς πρέπει να υιοθετήσουμε μια παραληρηματική οπτική"

Jean Baudrillard