Ο δρόμος προς τη Δύση είναι γεμάτος κακουχίες

Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ day one και είπα να πάω να ρίξω μια ματιά. Η αίσθηση του χώρου και ο προσανατολισμός είναι δύο στοιχεία τα οποία δεν κατέχω δυστυχώς. Έχω την ικανότητα να χάνομαι στα πιο απίθανα μέρη, λίγο η μυωπία μου, λίγο η έλλειψη συγκέντρωσης και τσουπ μπορεί να βρεθώ χωρίς φόβο και πάθος στην Κόρινθο ενώ έψαχνα τα Hondos στην Ομόνοια. Οι οδηγίες που είχα ήταν σαφής :παίρνεις το Α2 και κατεβαίνεις 2η στάση Αγ. Κοσμά. Απλά πράγματα. Ναι? Ενώ είχα βυθιστεί στα τραγούδια που έπαιζε το Mp3 και ενώ χάζευα ένα τύπο ο οποίος είχε αγοράσει μια σακούλα ελιές και τις έτρωγε με το κουταλάκι, ξένος και προφανώς πήγαινε στο φόρουμ, βλέπω σε κάποια φάση Στάση Αγ. Κοσμά. Βλέπω και κάτι alternative τύπισσες αλλοδαπές να κατεβαίνουν και παίρνω την απόφαση να τις ακολουθήσω. Εξάλλου σκέφτομαι, και η πρώτη Αγ. Κοσμά να είναι του πούστη πιο κάτω θα είναι η δεύτερη. Τις ρωτάω που πάνε με τα άπταιστα αγγλικά μου- ο πατέρας σίγουρα δεν θα ήταν ιδιαίτερα περήφανος για μένα και επιβεβαιώνω το αρχικό μου προαίσθημα:επαναστατικός τουρισμός (όπως χαρακτηριστικά είπε ένα φίλος μου). Μπροστά ένα ζευγάρι και αυτό ξενόφερτο φαίνεται να έχει τον ίδιο προσανατολισμό, οπότε ένα καραβάνι από 2 Γερμανίδες, 2 δεν έχω ιδέα από πού και μια ηλίθια Ελληνίδα ψάχνουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Ελληνικό. Συνεννοούνται οι ξένοι μεταξύ τους και μου ανακοινώνουν ότι όλοι είμαστε μια μεγάλη παρέα με κοινό σκοπό. Ακολουθώ με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελο τους νέους φίλους μου οι οποίοι αρχίζουν να στρίβουν σε κάτι στενά και πάλι στενά, και να σου τα στενά ενώ εγώ σκέφτομαι “Καλά δεν υπήρχε περίπτωση να το βρω μόνη μου”. Φτάνουμε σε μια άσχετη έκταση με κάτι κούνιες και αντικρίζω μια ομάδα από άσχετα άτομα να την έχουν αράξει στο γρασίδι και να καπνίζουν. Μια φωνούλα μέσα μου φώναζε “Oh my god” σε τονικά επίπεδα που μόνο η πρώην γκόμενα του Τσάντλερ (από τα φιλαράκια ) θα μπορούσε να πιάσει. Σκέφτομαι “αυτό σίγουρα δεν είναι το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ…μάλλον την κάτσαμε την βάρκα ” . Έρχεται η μια γερμανίδα και μου λέει ότι θα την αράξουμε εδώ για λίγο και έπειτα όλοι μαζί θα πάμε στο Φόρουμ. “Ok” της λέω ενώ ταυτόχρονα υπολογίζω το χρόνο διαφυγής μου. “1 ώρα να βγω από τον λαβύρινθο και 1 ώρα να βρω το Φόρουμ και άλλη 1 ώρα να εντοπίσω τους φίλους μου εκεί…”.Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια και πλησιάζω ένα τύπο που ήταν στο καρτοτηλέφωνο. Έλληνας φαίνεται, θα μου πει σε απλά ελληνικά πώς να βγω από εδώ μέσα. Επιστρατεύω το χαμόγελό μου και ευγενικότατα τον ρωτάω πώς θα βρω τις εγκαταστάσεις στο Ελληνικό. “Do you speak English?” με ρωτάει. Γάλλος ο άνθρωπος. Οκ θα την βρούμε την άκρη. Τα λέμε εκεί με τον γάλλο, ευγενέστατος δεν μπορώ να πω, μου δίνει κάποιες οδηγίες. Προχωράω στα επόμενα 10 λεπτά βλέπω μια κοπελίτσα. Ρωτάω, δεν είχε ιδέα. Κατευθύνομαι κεντρικά και συναντάω έναν Ελληνάρα, τώρα μπορεί να βρούμε καμιά άκρη. Με τα πολλά και αφού με ψάχνει η φίλη που ήταν ήδη στο Φόρουμ παίρνω ξανά το λεωφορείο και φτάνω στη γαλάζια γέφυρα. Ανακούφιση. Η φίλη μου λέει μπες στο χώρο και θα με δεις να κάθομαι σε κάτι καρέκλες. Απλό ακουγόταν. Μπαίνω μέσα στο γήπεδο του μπάσκετ και βλέπω 100.000 σταντ, αρκετό κόσμο και εκατομμύρια καρέκλες με κόσμο που καθόταν και τα λέγανε. Καρέκλες να δούνε τα μάτια σας. Κάνω 5-6 φορές τη γύρα, τσεκάρω να δω τι παίζει (σταντ για τους ομοφυλόφιλους, Τούρκους, μεξικάνους, για τα λευκά κελιά και ένα μπάρμπα με στυλ Καρλ Μαρξ να κάθεται κάτω από ένα μεγάλο πανό που έλεγε για την 4η Διεθνή! Και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς). Εγώ τρία πράγματα ήθελα να κάνω: α. Να βρω τη φίλη μου, β. να βρω πληροφορίες για ένα θέμα που με ενδιέφερε και τρίτον το σταντ μιας ομάδας φίλων που έπαιρνε μέρος στο Φόρουμ. Οι μπότες μου λιώσανε στο περπάτημα, άρχισα να παθαίνω κράμπες, άρχισα να δακρύζω από τα χασμουρητά αλλά τίποτα άλλο. Το λυτρωτικό τηλεφώνημα της φίλης μου με έβγαλε από τη δύσκολη θέση και με προσανατόλισε. Επόμενος στόχος ήταν να βρω καφέ! Χα, αυτό και αν ήταν δύσκολο! Η ουρά έκανε φιδάκι αλλά ήμουν έτοιμη να το υποστώ αφού από το χασμουρητό δεν έβλεπα μπροστά μου. Περίμενα και περίμενα ώσπου ήρθε η ώρα μου. “Ένα καφέ παρακαλώ”.. “Αχ τι ωραία σκεφτόμουνα”. Μου δίνουν ένα ποτηράκι του εσπρέσσο με καφέ από την Τσιάπας, βάζω και 2 κουταλιές από μια σκόνη που δεν είχα ιδέα τι ήταν απλά μιμήθηκα τις κινήσεις 2 γάλλων μπροστά μου και πριν το πιω σκεφτόμουν ότι για να ξυπνήσω θα έπρεπε να καταναλώσω μια νταμιτζάνα από αυτόν. Πρώτη γουλιά…στούκας…το μάτι κάγκελο..
Από εκεί και πέρα λίγο έστρωσαν τα πράγματα, αν σκεφτείς ότι έπιασα μια συζήτηση με έναν αμερικάνο στον οποίο μετέφραζα τις γνωστές μου παπάρες στα αγγλικά (περίεργη εμπειρία και γι’ αυτόν φαντάζομαι ) και φυσικά ότι για να βρω τα δύο σταντ που έψαχνα η σόλα του παπουτσιού ενσωματώθηκε στο πόδι μου. Είναι κουραστικός ο αγώνας για μια καινούργια Ευρώπη!