Home alone

Έφυγε η οικογένεια Φλωρινιώτη και άφησαν τη Αννούλα πίσω μόνη και έρημη. Είναι ωραία να μένεις και λίγο μόνη σου, χαλαρώνεις η αλήθεια είναι. Βέβαια σε τέτοιου είδους ομαδικές εξορμήσεις δεν λείπουν τα ραβασάκια- τι πρέπει να κάνεις εσύ ως φύλακας της πύλης. Ξυπνάω λοιπόν πρησμένη από τον ύπνο, με μάτια γλαρωμένα, κοιτάζομαι στο καθρέφτη και σκέφτομαι ότι επειγόντως χρειάζομαι κούρεμα γιατί το στυλ Ποκαχόντας δεν μου πάει ιδιαίτερα, σιγομουρμουρίζω τραγούδια των Τζόνυ και Τζουν που χθες γίναμε μάρτυρες αυτού του επικού έρωτα (η ταινία Walking the Line ήταν ατέλειωτη αφού επί 3 ώρες ο Κας προσπαθούσε να πείσει τον έρωτα να του κάτσει-marry me, marry me, marry me, μετά από 10 χρόνια όμως τα κατάφερε) και κατευθύνομαι προς την κουζίνα για να φτιάξω ένα καφεδάκι.
Ο καφές είναι τελετουργία!Αφού ξυπνήσεις και πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο πρέπει να πιεις ένα ωραίο καφεδάκι και να κάνεις το πρώτο τσιγάρο. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η επικοινωνία ματαιώνεται. Για παράδειγμα, το τριήμερο που ήμουν εκτός Αθηνών και λόγω των συνθηκών, μας έπαιρνε καμιά ώρα μέχρι να αποφασίσουμε με την παρέα που θα καθόμασταν να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Μαζί μου δεν μπορούσε να επικοινωνήσει κανείς- άλλα μου έλεγαν άλλα καταλάβαινα.Μέχρι να ικανοποιήσω την ανάγκη μου για καφέ δεν μου πολυμιλάγανε αφού το κεφάλι δεν είχε ξυπνήσει ακόμα και ήμουν έντελώς μαστούρι.
Τέλος πάντων πηγαίνω στην κουζίνα και βλέπω το παρακάτω σημείωμα:

Πάρε 2 κοτόπουλα
Κόρν Φλέικς
σαμπουάν και
φτιάξε ρύζι σερβιετάκια....

Ναι...να φτιάξω ρύζι σερβιετάκια, όπως λέμε μπισκότα καρδούλες; Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η μηχανή που συνήθως φτιάχνω ρύζι σερβιετάκια πρέπει να έχει χαλάσει, αλλά νομίζω ότι λειτουργεί ακόμα η άλλη σε σχήμα ταμπόν...Ελπίζω να μην τους πειράζει...