Όταν ο πόνος πλάθει όνειρα

Προχθές: Μια γυναίκα γύρω στα 30, το πρόσωπό της ουδέτερο, τα χαρακτηριστικά της όχι ιδιαίτερα ευδιάκριτα σαν μια μικρή δίνη να είχε καλύψει τα μάτια, το στόμα της, τα ζυγωματικά της. Θυμάμαι την ταινία του Γούντυ Άλεν "Τεμαχίζοντας τον Χάρι" όπου ένας πρωταγωνιστής ήταν out of focus, κάπως έτσι φαινόταν και εκείνη. Η δίνη απομακρυνόταν μόνο και μόνο για να αποκαλύψει την αγωνία και τον πόνο της..δεν την άκουσα να μιλάει ούτε μια φορά, δεν χρειάστηκε... όλη της τη δύναμη την μάζεψε για να βγάλει μια κραυγή, μια κραυγή πόνου...

Χθες: Άντρας, μεσήλικας περίπου. Ήταν όλη μέρα στο γραφείο, η δουλειά τον είχε φέρει στα όρια της παράνοιας. Συνομιλούσε για ώρες με έναν συνάδελφό του...τον έβλεπες, εκεί που ήταν χαλαρός και μιλούσε σε ήπιους τόνους, σιγά σιγά άρχιζε να κοκκινίζει...ο τόνος της φωνής του γινόταν πιο οξύς και πιο επιτακτικός ώσπου άρχιζε να χάνει τον έλεγχο..το πρόσωπό του έπαιρνε μια άγρια όψη, κοκκίνιζε, σχεδόν άκουγες τους χτύπους της καρδιάς του..ο θυμός του μετατρεπόταν σε ένα διαπεραστικό πόνο, σαν γροθιά στο στομάχι...σαν κάτι να τον κλωτσούσε δυνατά στο στομάχι και μετά ......ερχόταν ξανά η ηρεμία και η γαλήνη....η λύτρωση...

Πονάω ρε γαμώτο......................................................................................................................... ....θα αρχίσω την επιθετική μέθοδο ..........καφές....ποτά...κτλ.............να δούμε ποιος θα νικήσει...............οφείλω να νικήσω, τα όνειρά μου πρέπει να ξαναβρούν τον χαμένο σουρεαλισμό τους....μια μικρή αδιαθεσία και ξαφνικά χάνεις τον ονειρικό προσανατολισμό σου...jamais!