Η Λίβερπουλ έχασε τον αγώνα, εγώ τον αστράγαλο

Τετάρτη 23 Μαϊου, μεσημεράκι και η Αθήνα τίγκα στους Άγγλους. Όπου και να γύρναγες έβλεπες κόκκινες στρογγυλές φάτσες πασαλημένες με μπυρόνια. Άκουγες τραγούδια και μεθυσμένα αγγλάκια να κρατάνε στο χέρι τους νερωμένο ούζο και να φωνάζουν ρυθμικά OY-ΖΟ. Για Ιταλούς ούτε λόγος, προσωπικά σκέφτηκα ότι οι Άγγλοι τους φάγανε για μεσημεριανό, γιατί η μπυρίτσα μόνη της δεν τραβιέται η αλήθεια είναι.

Και ενώ κάνω τη βόλτα μου, ένα παραπάτημα και αισθάνθηκα να παίζω μπάλα με τον αστράγαλό μου. Πάλι καλά που ήρθε το όργανο από δίπλα και με βοήθησε να σωριαστώ σε ένα πεζούλι!Καλός άνθρωπος δεν λέω. Από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο πόνο, ζαλάδες και την επιθυμία να κλωτσήσω με το καλό μου πια πόδι, κάθε πιωμένο Άγγλο που έμπαινε μπροστά μου και με εμπόδιζε να βρω ταξί.Βέβαια το να βρες ταξί δεν ήταν και εύκολη υπόθεση. Η φίλη μου προσπαθούσε να σταματήσει κάποιον λέγοντάς του ότι έχω κουτσαθεί, αλλά αν και ελεύθεροι κανείς δεν φιλοτιμήθηκε να με πάει σπίτι μου. Όχι καλοί άνθρωποι!

Εγώ από την άλλη δεν άντεχα όχι να είμαι όρθια αλλά ούτε να ανασάνω, οπότε παρακάλεσα κάτι άγγλους που είχαν καταλάβει τις στάσεις λεωφορείων να κάνουν πιο πέρα να ξαποστάσω. Ο διάλογος που ακολούθησε ήταν μια ομορφιά. Ο ένας από αυτούς με ρώτησε τι έχω και εγώ χωρίς καθόλου όρεξη του απάντησα πονάει το πόδι μου.Γιατί μου λέει περπάτησες πολύ?Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι χτύπησα και εκείνος με καθυστερημένο ύφος μου λεει "ψέματα λες". Ήμουν έτοιμη να του χώσω το παπούτσι μου στα απόκρυφα σημεία του, εκει όπου στόμιο μπύρας δεν έχει (ελπίζω) ακουμπήσει ακόμα, αλλά συγκρατήθηκα. Τελικά κούτσα- κούτσα, με πονεμένο ύφος και με αγκομαχητά φτάσαμε Βασ. Σοφίας όπου και βρήκαμε ταξί!Σήμερα?Έχω 3 αστραγάλους, από τους οποίους του 2 τους έχω ντύσει με την ειδική κάλτσα που μοιάζει με μασαζοκαλσόν. Τέλος πάντων..