"Σε είδα" το νέο street google?

Διαβάζεις τη στήλη "Σε είδα" της Athens Voice και αντικρίζεις μηνύματα του στυλ "Σε είδα να περνάς την Πανεπιστημίου, κοιταχτήκαμε έντονα..έχω κολλήσει...Γιώργος τηλ..." και "Μετρό, στάση Μοναστηράκι, ψηλή ξανθιά, γαλάζια μάτια, υπέροχο κορμί και χαμόγελο...τηλεφώνησέ μου Δημήτρης (ο ψηλός με τις πλάτες και τα μούσκουλα), " μέχρι μηνύματα που αναφέρονται σε συγκεκριμένα μέρη, αποτυπώνουν μια γνωριμία τύπου "ρώτησα την ώρα και μου απάντησες" καταλήγοντας φυσικά στο ότι "δεν τόλμησα να σου μιλήσω, το μετάνιωσα, θέλω να σε ξαναδώ"
Τα δύο πρώτα λειτουργούν καθαρά σαν δόλωμα. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, περιμένω να δω ποιοι ή ποιες θα απαντήσουν. Βέβαια στο δεύτερο μήνυμα ο αποστολέας έχει και κάποιες απαιτήσεις. Στο παράδειγμα που έδωσα, ψάχνουμε μια ψηλή, ξανθιά, με γαλάζια μάτια , με υπέροχο σώμα (μην μας την πέσει καμιά φακλάνα και άντε να το μαζέψουμε). Το τρίτο παράδειγμα παρουσιάζεται πιο προβληματικό διότι οκ δεχόμαστε την πιθανότητα ότι η υπό εξέταση περίπτωση είναι αληθινή και όντως έχει προηγηθεί μια άλφα γνωριμία. Η ερώτηση που εύλογα προκύπτει είναι ότι τη στιγμή εκείνη η δειλία νίκησε την όποια έλξη μετά όμως?Μάζεψες το κουράγιο σου, έστειλες μήνυμα στην A/V μήπως και τύχει το συγκεκριμένο άτομο πάρει το συγκεκριμένο τεύχος του free press, τύχει να διαβάσει τη συγκεκριμένη στήλη και τύχει να αναγνωρίσει το εαυτό του στην προσωπική σου αγγελία; Και εντάξει όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου και όλα βρίσκουν το δρόμο τους, ξεχνάμε μια μικρή παράμετρο..ότι το εν λόγω άτομο θα κάνει το βήμα και θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου και δεν θα σε περάσει για "περίεργο" που τότε που σε είχε μπροστά του/ της δεν κινήθηκε καθόλου αλλά αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τα "αισθήματά " του για σένα και να σε αναζητήσει σε όλη την Αθήνα. Δέχομαι το γεγονός πώς το να προσεγγίσεις έναν άγνωστο μπορεί να είναι πολύ δύσκολο αλλά άμα σε καίει γιατί να μην δοκιμάσεις τη στιγμή που πρέπει?Από την άλλη πλευρά βέβαια μπορεί να πρόκειται για ένα είδος μεταμοντέρνου ρομαντισμού..

...

Laura, can't you give me some time?
I got to give myself one more chance
To be the man that i know i am
To be the man that i know i am..

"Let the music play"

Μίμης: "Only love can break your heart"
Pro: Κατάλαβα..πάλι "Too drunk to fuck",ε?
Μίμης: Άστα..που να σου λέω "The saddest story ever told"
Pro: Όχι και ever told..
Μίμης: "I just don't know what to do with myself"
Pro: Ωχχχχ, "The sound of fear"
Μίμης: Τι να κάνω ο κακομοίρης, είναι η "Senorita" μου και ...και..."Last Night" δεν μπορούσα ούτε ...να...κατάλαβες...το μόνο κόλπο που μπορούσα να κάνω είναι "Play dead" ...είμαι..είμαι..
Pro: "Ice Ice baby"
Μίμης : "Νο sympathy",ε? I hope you know this will go down on your permanent record
Pro: "Kiss off" ?
Μίμης: Για την ακρίβεια piss off!
Pro : Έλα μωρέ αφού υπάρχει λύση...στον πλανήτη Χάπι κανείς δεν κλείνει μάτι...
Mimis: ....!!!!!!! (λογοκρισία)


(Μιλήστε με τραγούδια διανύουμε και την προ-eurovision περίοδο εξάλλου...κυνηγάμε το double ακούω...Euro Vissi On xaxxa)

Ο δρόμος προς τη Δύση είναι γεμάτος κακουχίες

Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ day one και είπα να πάω να ρίξω μια ματιά. Η αίσθηση του χώρου και ο προσανατολισμός είναι δύο στοιχεία τα οποία δεν κατέχω δυστυχώς. Έχω την ικανότητα να χάνομαι στα πιο απίθανα μέρη, λίγο η μυωπία μου, λίγο η έλλειψη συγκέντρωσης και τσουπ μπορεί να βρεθώ χωρίς φόβο και πάθος στην Κόρινθο ενώ έψαχνα τα Hondos στην Ομόνοια. Οι οδηγίες που είχα ήταν σαφής :παίρνεις το Α2 και κατεβαίνεις 2η στάση Αγ. Κοσμά. Απλά πράγματα. Ναι? Ενώ είχα βυθιστεί στα τραγούδια που έπαιζε το Mp3 και ενώ χάζευα ένα τύπο ο οποίος είχε αγοράσει μια σακούλα ελιές και τις έτρωγε με το κουταλάκι, ξένος και προφανώς πήγαινε στο φόρουμ, βλέπω σε κάποια φάση Στάση Αγ. Κοσμά. Βλέπω και κάτι alternative τύπισσες αλλοδαπές να κατεβαίνουν και παίρνω την απόφαση να τις ακολουθήσω. Εξάλλου σκέφτομαι, και η πρώτη Αγ. Κοσμά να είναι του πούστη πιο κάτω θα είναι η δεύτερη. Τις ρωτάω που πάνε με τα άπταιστα αγγλικά μου- ο πατέρας σίγουρα δεν θα ήταν ιδιαίτερα περήφανος για μένα και επιβεβαιώνω το αρχικό μου προαίσθημα:επαναστατικός τουρισμός (όπως χαρακτηριστικά είπε ένα φίλος μου). Μπροστά ένα ζευγάρι και αυτό ξενόφερτο φαίνεται να έχει τον ίδιο προσανατολισμό, οπότε ένα καραβάνι από 2 Γερμανίδες, 2 δεν έχω ιδέα από πού και μια ηλίθια Ελληνίδα ψάχνουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις στο Ελληνικό. Συνεννοούνται οι ξένοι μεταξύ τους και μου ανακοινώνουν ότι όλοι είμαστε μια μεγάλη παρέα με κοινό σκοπό. Ακολουθώ με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελο τους νέους φίλους μου οι οποίοι αρχίζουν να στρίβουν σε κάτι στενά και πάλι στενά, και να σου τα στενά ενώ εγώ σκέφτομαι “Καλά δεν υπήρχε περίπτωση να το βρω μόνη μου”. Φτάνουμε σε μια άσχετη έκταση με κάτι κούνιες και αντικρίζω μια ομάδα από άσχετα άτομα να την έχουν αράξει στο γρασίδι και να καπνίζουν. Μια φωνούλα μέσα μου φώναζε “Oh my god” σε τονικά επίπεδα που μόνο η πρώην γκόμενα του Τσάντλερ (από τα φιλαράκια ) θα μπορούσε να πιάσει. Σκέφτομαι “αυτό σίγουρα δεν είναι το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ…μάλλον την κάτσαμε την βάρκα ” . Έρχεται η μια γερμανίδα και μου λέει ότι θα την αράξουμε εδώ για λίγο και έπειτα όλοι μαζί θα πάμε στο Φόρουμ. “Ok” της λέω ενώ ταυτόχρονα υπολογίζω το χρόνο διαφυγής μου. “1 ώρα να βγω από τον λαβύρινθο και 1 ώρα να βρω το Φόρουμ και άλλη 1 ώρα να εντοπίσω τους φίλους μου εκεί…”.Την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια και πλησιάζω ένα τύπο που ήταν στο καρτοτηλέφωνο. Έλληνας φαίνεται, θα μου πει σε απλά ελληνικά πώς να βγω από εδώ μέσα. Επιστρατεύω το χαμόγελό μου και ευγενικότατα τον ρωτάω πώς θα βρω τις εγκαταστάσεις στο Ελληνικό. “Do you speak English?” με ρωτάει. Γάλλος ο άνθρωπος. Οκ θα την βρούμε την άκρη. Τα λέμε εκεί με τον γάλλο, ευγενέστατος δεν μπορώ να πω, μου δίνει κάποιες οδηγίες. Προχωράω στα επόμενα 10 λεπτά βλέπω μια κοπελίτσα. Ρωτάω, δεν είχε ιδέα. Κατευθύνομαι κεντρικά και συναντάω έναν Ελληνάρα, τώρα μπορεί να βρούμε καμιά άκρη. Με τα πολλά και αφού με ψάχνει η φίλη που ήταν ήδη στο Φόρουμ παίρνω ξανά το λεωφορείο και φτάνω στη γαλάζια γέφυρα. Ανακούφιση. Η φίλη μου λέει μπες στο χώρο και θα με δεις να κάθομαι σε κάτι καρέκλες. Απλό ακουγόταν. Μπαίνω μέσα στο γήπεδο του μπάσκετ και βλέπω 100.000 σταντ, αρκετό κόσμο και εκατομμύρια καρέκλες με κόσμο που καθόταν και τα λέγανε. Καρέκλες να δούνε τα μάτια σας. Κάνω 5-6 φορές τη γύρα, τσεκάρω να δω τι παίζει (σταντ για τους ομοφυλόφιλους, Τούρκους, μεξικάνους, για τα λευκά κελιά και ένα μπάρμπα με στυλ Καρλ Μαρξ να κάθεται κάτω από ένα μεγάλο πανό που έλεγε για την 4η Διεθνή! Και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς). Εγώ τρία πράγματα ήθελα να κάνω: α. Να βρω τη φίλη μου, β. να βρω πληροφορίες για ένα θέμα που με ενδιέφερε και τρίτον το σταντ μιας ομάδας φίλων που έπαιρνε μέρος στο Φόρουμ. Οι μπότες μου λιώσανε στο περπάτημα, άρχισα να παθαίνω κράμπες, άρχισα να δακρύζω από τα χασμουρητά αλλά τίποτα άλλο. Το λυτρωτικό τηλεφώνημα της φίλης μου με έβγαλε από τη δύσκολη θέση και με προσανατόλισε. Επόμενος στόχος ήταν να βρω καφέ! Χα, αυτό και αν ήταν δύσκολο! Η ουρά έκανε φιδάκι αλλά ήμουν έτοιμη να το υποστώ αφού από το χασμουρητό δεν έβλεπα μπροστά μου. Περίμενα και περίμενα ώσπου ήρθε η ώρα μου. “Ένα καφέ παρακαλώ”.. “Αχ τι ωραία σκεφτόμουνα”. Μου δίνουν ένα ποτηράκι του εσπρέσσο με καφέ από την Τσιάπας, βάζω και 2 κουταλιές από μια σκόνη που δεν είχα ιδέα τι ήταν απλά μιμήθηκα τις κινήσεις 2 γάλλων μπροστά μου και πριν το πιω σκεφτόμουν ότι για να ξυπνήσω θα έπρεπε να καταναλώσω μια νταμιτζάνα από αυτόν. Πρώτη γουλιά…στούκας…το μάτι κάγκελο..
Από εκεί και πέρα λίγο έστρωσαν τα πράγματα, αν σκεφτείς ότι έπιασα μια συζήτηση με έναν αμερικάνο στον οποίο μετέφραζα τις γνωστές μου παπάρες στα αγγλικά (περίεργη εμπειρία και γι’ αυτόν φαντάζομαι ) και φυσικά ότι για να βρω τα δύο σταντ που έψαχνα η σόλα του παπουτσιού ενσωματώθηκε στο πόδι μου. Είναι κουραστικός ο αγώνας για μια καινούργια Ευρώπη!