Επιλογές Vol 1

Καλύτερες σκηνές από ταινίες:

- Μόντυ Πάιθον στο "Life of Brian": η τελευταία σκηνή όπου καρφωμένοι στον σταυρό τραγουδάνε το "Always look on the bright side of life"
-Μπουνουέλ στο "Φάντασμα της Ελευθερίας " : γεύμα της αστικής αριστοκρατίας όπου όλα είναι αντιστραμμένα. Αντί για καρέκλες χέστρες, ενώ η απομάκρυνση από το τραπέζι προς ικανοποίηση των φυσικών αναγκών είχε σχέση με την πείνα. Απίστευτα καυστικό χιούμορ!
- Winterbottom στο "Ι want you" : όπου ο πρώην γκόμενος, πρώην κατάδικος επισκέπτεται για πρώτη φορά το σπίτι της αγαπημένης του, με την οποία η σχέση που τους συνδέει είναι μια σχέση πάθους, πόνου αλλά και μίσους. Με μουσική υπόκρουση το "Ι want you" ακολουθεί μια ιδιαίτερα έντονη σκηνή όπου το σεξ γίνεται λύτρωση και ταυτόχρονα τιμωρία.
-Woody Allen στο "Annie Hall": ο γνωστός προβληματισμός του Woody μεταφέρεται στο χώρο της φαντασίας και των cartoons.
- Tim Barton στο "Mars Attacks" : μπανιστιρτζήδες εξωγήινοι με μουσική υπόκρουση "Staying Alive"
-Jean-Pierre Jeneut στο Αμελί: η κλασική πια σκηνή της πρώτης επαφής μεταξύ της Αμελί και του Nino, ιδιαίτερα τρυφερή και αισθησιακή
-Μαζί Ποτέ ή στα αγγλικά "Ηead on": εκείνη στο τραπέζι τρώει και εκείνος ακόμα μη συμβιβασμένος ακριβώς με τα αισθήματά του την κοιτάζει...όλη η σκηνή το βλέμμα του
-Ταραντίνο στο "Κill Bill Vol 1": η παρέμβαση των manga στην ιστορία της O-Ren Ishii (Lucy Liou)

Extras: "Τhe importance of being Ernest"- και όποιος κατάλαβε κατάλαβε

Δεν παλεύεται!

Νομίζω ότι έφτασε στο τέλος του...και είχαμε μια πολύ όμορφη σχέση...όλο κατανόηση, συνεργασία αλλά και ουσιαστική επαφή..μου άρεσε να τον ανάβω, να παίζω μαζί του, αλλά και να του συμπεριφέρομαι με σεβασμό γιατί νομίζω του άξιζε...όποτε έκανα λάθος με διόρθωνε διακριτικά...εντάξει σε αυτή τη σχέση δεν έδειξα τον καλύτερο εαυτό μου...πολλές φορές επίτηδες πάταγα τα κουμπιά εκείνα που μάλλον την καταστροφή θα έφερναν...αλλά δεν με πείραζε γιατί ήξερα ότι μπορούσα να το διορθώσω..μέχρι...
Που τα έπαιξε εντελώς! Πάει, το κομπιούτερό μου νομίζω με προετοιμάζει για το αναπόφευκτο τέλος...γαμώτο...κολλάει το σύστημα, σβήνει και ανάβει μόνο του (χμμμ...χα,χα), τα windows δεν πολυανταποκρίνονται στις εντολές μου, η δισκέτα κάνει έναν ενοχλητικό θόρυβο όταν μπαίνω στο internet κ.α. Γιατρέ πόσο χρόνο του δίνεις;Την κάτσαμε τη βάρκα...

Πόσα;

Πόσα κιλά μ****** μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Ας το πάρουμε το ζήτημα από πλευράς φυσιολογίας. Δεν μπορεί, ο ανθρώπινος εγκέφαλος πρέπει σε κάποια φάση να παθαίνει overdose. Λογικά πρέπει να υπάρχει ένα σημείο, σε μια κλίμακα για παράδειγμα μέχρι το 10, το οποίο αν το ξεπεράσεις βραχυκυκλώνεται όλο το σύστημα...Φαντάζομαι τίθεται και ζήτημα αυτοδιατήρησης της ανθρώπινης φύσης...Αρνούμαι να πιστέψω ότι η μ****** είναι μια συσσωρευτική διαδικασία και μάλιστα εξελικτική. Δηλαδή, με την πάροδο του χρόνου και με βάση προσωπικών εμπειριών απλά περνάς σε ένα επόμενο επίπεδο. Σαν τις πίστες πάκμαν ένα πράγμα.

Άντε γεια...

Μια μακρά περίοδος από τρελά ξενύχτια, πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή, πολύ διάβασμα, άπειρες φραπεδούμπες και τσιγαρούμπες (ατομικό ρεκόρ 5 φραπέδες και 2 πακέτα τσιγάρα σε μια μέρα!) σήμερα φθάνει στο τέλος της! Με ποιό τρόπο; Μα φυσικά επεισοδιακά! Χθες παρέδωσα σώμα και ψυχή κατά τις 4 τα ξημερώματα , η τελευταία τζούρα καφέ απλά φώναζε τράβα για ύπνο..και πήγα έχοντας και καλά ολοκληρώσει ότι έπρεπε να κάνω..λέμε τώρα...Ο ύπνος με πήρε στις 7 το πρωί.Γιατί; Γιατί επί 3 ώρες με βασάνιζε μια σκέψη:πώς λεγόταν το τέταρτο χελωνονιτζάκι- Ντονατέλο, Μικελάντζελο, Λεονάρντο και; Στις 7 το πρωί το βρήκα και πήγα για ύπνο!!
Με ξύπνησε το τηλεφώνο 9 το πρωί, άσχετα που εγώ νόμιζα ότι ήταν 9 το βράδυ..χάσιμο..σε τέτοιες φάσεις η συνομιλία μαζί μου έχει πλάκα, είμαι εντελώς out of order, μόνο πράσινες κεραίες δεν έχω στο κεφάλι. Τρέχω με καρδιοκτύπι να σηκώσω το τηλέφωνο γιατί στο σαλεμένο μυαλουδάκι μου με παίρνει η εργασία μου!!Δεν μπορώ να το εξηγήσω, απλά με έπαιρνε τηλέφωνο και εγώ όφειλα να το προλάβω. Με αγωνία το σηκώνω:
Εγώ: Ναι;
Άγνωστη Φωνή:Τον κύριο Τάδε θα ήθελα
(Όχι δεν είναι η εργασία, για νατο σιγουρέψουμε όμως..)
Εγώ: Δεν είναι εδώ, τι θα θέλατε;
Άγνωστη Φωνή: Από τον Ολυμπιακό παίρνω...
(Mπαρδόν;Άσχετο..)
Εγώ: Πάρτε σε καμιά ώρα (γιατί νόμιζα ότι ήταν βράδυ)
Ξανακοιμάμαι απογοητευμένη που η εργασία δεν με θυμήθηκε...Ξυπνάω 11 με σκοπό να μπανιαριστώ και να γίνω άνθρωπος και να παραδώσω το έργο, που μεταξύ μας εξαμηνίτικο είναι!Από το σημείο αυτό και έπειτα καταιγισμός τηλεφωνημάτων...όλο άσχετες καταστάσεις. Κατάληξη; Βρίσκομαι πάλι εδώ με τη φραπεδούμπα στο ένα χέρι, το τσιγάρο στο άλλο και ο Ραφαήλ να με έχει στοιχειώσει! Ένα όμως είναι το βασικό από το απογευματάκι τετέλεσθαι! Μέχρι εδώ ήταν οπότε μια προειδοποίηση και ας ακουστεί ως απειλή: Be aware my little friends, I am back in the streets...!Αρχίζει το ξεχαρμάνιασμα!
Wake me up when September ends? Σήμερα επίσημα τελείωσε ο γ****** Σεπτέμβρης και εγώ αναλαμβάνω δράση...μέχρι το απογευματάκι υπομονή!

Girls just wanna have fun

Θυμήθηκα σήμερα ένα φοβερό περιστατικό που έλαβε χώρα πριν από πολλούς μήνες σε γνωστό μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας.
Περίεργο αλλά αρκετά ενδιαφέρον μαγαζί και κυρίως με εκκεντρική kinky διακόσμηση. Κοντά στην είσοδο του μαγαζιού ήταν κρεμασμένο ένα κλουβί μέσα στο οποίο είχαν βάλει ένα πλαστικό πουλί. Τι πουλί; Από αυτά που δεν πετάνε, δεν κελαϊδάνε, που παρόλα αυτά τους βγάζουνε ονόματα όπως Γιαννούκος, Big Master, Καραφλός Εκδικητής...η γνωστή τέλος πάντων μαλαπέρδα. Το κλουβί κρεμόταν ανέμελα ώσπου το πήραν χαμπάρι δυο κοπελίτσες..

Με ύφος "αχ θα κάνω το κομμάτι μου τώρα" αλλά προφανώς παρακινούμενες από άλλες ενορμήσεις, άρχισαν να πετάνε ρυθμικά και χαριτωμένα η μία το κλουβί στην άλλη. Ήταν ένα πολύ γελοίο σκηνικό γιατί έβλεπες δυο κοριτσούδια σε στυλ Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι,να παίζουνε αθώα με ένα πουλί. Ρίχνοντας κλεφτές ματιές στους υπόλοιπους του μαγαζιού με ασορτί χαζοχαρούμενα γελάκια συνέχισαν να επιδίδονται στο πήγαινε -έλα, με πολλές τσαχπινιές.

Από ένα σημείο και μετά το παιχνίδι αγρίεψε...οι αθώες παρθένες μετατράπηκαν σε μαινάδες..Η απόσταση μεταξύ τους μεγάλωσε και εκείνες άρχισαν με δύναμη να πετάνε το κλουβί η μία στην άλλη. Τα προηγούμενα γελάκια είχαν τώρα κάτι το σατανικό σαν να έλεγε η μία στην άλλη "Πάρτα μωρή άρρωστη" και η άλλη με εξίσου την ίδια μανία να απαντάει "στη μούρη σου"! Πραγματικά ΛΥΣΣΑΞΑΝΕ! Το κλουβί άρχισε να διαγράφει τρελές τροχιές και να επιδίδεται σε κυκλικές πια κινήσεις (ξέρω εγώ μπορεί να έχει το συμβολισμό του και αυτό: όπως είχε πει και ένας φίλος μου καθώς κάναμε κούνια σε καφετέρια-" έχω ακούσει ότι η κυκλική κίνηση μπορεί να οδηγήσει σε οργασμό μια γυναίκα"). Εκεί που παρακολουθούσαμε τα πρώην κοριτσόπουλα και τις νιν λυσσάρες να παίζουνε, το κλουβί ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και προσγειώνεται στο κεφάλι μιας κοπελίτσας η οποία πέρναγε τη στιγμή εκείνη. Το παιχνίδι τέλειωσε άδοξα, ενώ την πλήρωσε άμαχος πληθυσμός- υπάρχει ένα καρούμπαλο να το επιβεβαιώσει! Πάντως την επόμενη φορά που πήγα στο μαγαζί το πουλί είχε κάνει φτερά!

Ηθικό δίδαγμα;Girls don't overdo it, it might give you a Headache!!Με πιάννεις;

Dedicated

Σε όλους αυτούς που ανεξάρτητα με το τι τους λέει ο περίγυρός τους εκείνοι ακολουθούν τα πιστεύω τους και τις επιθυμίες τους. Ίσως και σε αυτούς που τολμάνε να ρισκάρουν ανεξάρτητα από το κόστος των πράξεών τους, ανεξάρτητα από αυτό που τους λέει η λογική τους, άσχετα με το τι λέει ο Μίμης (?). Σε εκείνους που πραγματικά ζουν και δεν φοβούνται να πληγωθούν:

Segui il tuo corso, e lascia dir le genti! (μτφ Τράβα το δρόμο σου και άσε τον κόσμο να λέει)
Από τη "Θεία Κωμωδία" του Δάντη

Αρχίδια καπαμά

Ιδού η αγαπημένη μου έκφραση για τον Σεπτέμβριο, ούτε αρχίδια μάντολες, ούτε αρχίδια μύδια..μόνο καπαμά και για να εξηγούμε:

καπαμάς= τούρκικο φαγητό από αρνίσιο ή μοσχαρίσιο κρέας με ντομάτα και μπαχαρικά

Καλή μας όρεξη!!!

Μια βραδιά στο Λυκαβητό

Παρασκευή βράδυ, Λυκαβητός, μια δόση φεγγαράδας, συνεφιασμένος ουρανός (το τέλειο δηλαδή σκηνικό, ιδιαίτερα αν έχεις καιρό να ανέβεις) και Rocky Horror Show! Μια interactive μουσική παράσταση η οποία όντως άφησε εντυπώσεις. Τα κοστούμια άψογα, τα τραγούδια ξεσηκωτικά, οι ηθοποιοί ιδιαίτερα άνετοι και άκρως επικοινωνιακοί. Την παράσταση σίγουρα έκλεψε ο Φρανκ (dr Frank, τρανσέξουαλ από την Πενσυλβάνια) και ο Rocky -το Πλάσμα- τον οποίο ενσάρκωνε ένας μαυρούκος φορώντας, όπως επιβάλλεται, ένα καυτό λευκό σλιπάκι, ο οποίος και επιδόθηκε σε τρελά κουνήματα!
Το κοινό εφοδιασμένο με νεροπίστολα, ρύζια, χαρτιά υγείας, φακούς και άλλα gadgets συμμετείχε στην παράσταση από την αρχή ως το τέλος. ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ! Χορός, τραγούδια, greeklish βρισίδια (ήταν μέσα στις υποχρεώσεις του κοινού) και μπουγελο-πόλεμος.
Μορφή ένας κυριούλης θεατής, αγγλότατος, με την κλασική φάτσα Καρόλου, φορούσε σακάκι από κοστούμι, παπιγιόν και ένα glamour ροζ τριγωνικό καπελάκι!
Μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να πάρω νεροπίστολο...Παρόλα αυτά πρέπει να μεταβιβάσω ευχαριστήριο μήνυμα στην κοπελίτσα που καθόταν μπροστά μου, γιατί όχι μόνο μας έφτιαξε καπελάκια από εφημερίδες αλλά μου δάνεισε το νεροπίστολό της και μου έφυγε ελαφρώς το απωθημένο.Μέχρι τότε με τη φίλτατη Δ. απλά καταβρέχαμε τους μπροστινούς με ένα μπουκαλάκι νερό...Σίγουρα η καλύτερη βραδιά του Σεπτεμβρίου!

Η αλήθεια πονάει

Και ξανά πάλι..δεν άντεξα, με έτρωγε..Είπα και εγώ σαν παιδί να κάνω μια απεξάρτηση από την κατάρα του blogging γιατί το τελευταίο δίμηνο το είχα παρακάνει όμως δεν τα κατάφερα. Έσβησα το παλιό τσουπ ξεπετάχτηκε αυτό...Το ορκίζομαι μόνο του φτιάχτηκε, εγώ απλά άνοιξα το κομπιούτερό μου και να σου το...με καινούργιο όνομα, καινούργια πρόσοψη απλά να με περιμένει...Αδυναμία, το δηλώνω δημόσια, έδειξα αδυναμία! Στην πυρά, στην πυρά!